
Gedurende de maand mei gedenken wij onze bevrijding. Op 17 mei 1990 werd homoseksualiteit internationaal bevrijd. Het verdween namelijk officieel als “ziekte.” Een memorabele dag. De Wereldgezondheidsorganisatie laat weten dat homoseksualiteit niet meer is opgenomen in de lijst van geestesziekten. Vanaf de middeleeuwen valt homoseksualiteit onder sodomie. Homo’s waren dus sodomieten. Nu is ook duidelijk waar het woord mietje vandaan komt, maar die sodemieterij is nu dus geschiedenis.
Via facebook zie ik dat Luna Lunettes en de Poppers een veelkleurige muzikale show presenteren over Diversiteit, Respect en Liefde. Van Suzanne (Miss Leather) krijg ik te horen over de show en zij legt mij uit waarom die wordt gevierd. Een korte speurtocht op internet laat mij zien dat deze memorabele dag in veel landen wordt gevierd.
In theater De Cameleon word ik ontvangen door Axe, de huidige Mister Leather Nederland en door Pride Ambassadeur Raymond. Ook ontwaar ik enkele van mijn collectebussen en er wordt mij even snel ingefluisterd dat er wederom wordt gecollecteerd voor de Rainbow Railroad. Deze stichting is in het leven geroepen om HLBTI+ers die worden vervolgd in hun thuisland te helpen met een enkele reis naar de vrijheid.
In Tsjetsjenië worden homo’s in concentratiekampen gezet. Duidelijk dat er dan actie wordt ondernomen om lotgenoten te helpen.
In de foyer staat fotografe Marïet Sieffers, die bezoekers op de foto zet in het feestelijke IDAHOTIQZ-kader. Beide titelhouders knuffelen mij voor de foto even de hemel in en binnen in het prachtig ingerichte zaaltje, met louche verlichting, ontwaar ik maat Harry, die een plekje voor mij vrij heeft gehouden. Miss Leather loopt met haar camera te klikken en geeft mij ook een warme welkomshug. In het publiek zie ik veel lesbiennes. Leer en Lesbisch samen is in Amsterdam nieuw voor mij. In Australië en Engeland werken ze breed samen, bij ons waren het altijd aparte hokjes.

De avond begint met het lied Spiegelbeeld, maar toch met een ietwat andere ondertoon. Het kijken naar jezelf in de spiegel, in een land waar je niet jezelf mag of kan zijn. Jezelf afvragend: wat ben ik, wat is mijn lijf, luisterend naar jezelf, kijkend naar de lijnen op je gezicht, naar de wallen onder je ogen. Het brengt de gedachten terug naar de barricaden. Hoe er is gevochten om vrijheid, om te zijn wie wij zijn. Er ontvouwt zich een palet van zang, muziek, theater; een soort revue met een terugblik op hoe homoseksualiteit een plek heeft gevonden in onze samenleving.
De kleuren van de regenboogvlag verenigen zich met muziek. “Ik ben mijzelf niet en al die jaren nooit geweest. Ik loop op straat, zoekend naar liefde, mijn ogen vinden andere ogen en de voorbijganger blijft staan, de omgeving in de gaten houdend, zoekend naar liefde. Maar onszelf kunnen we niet zijn.” Dan Hans Verhoeven, die Robert Long zingt. “Flink zijn, even flink zijn,” zijn woorden uit het refrein, mij zo bekend. Daarna vertelt hij dat de ontwikkeling van homoseksualiteit te zien is in de teksten van Robert’s liedjes.

Tussendoor brengt Ambassadeur Raymond ons op de hoogte van hoe het er momenteel aan toe gaat. Hand-in-hand lopen door de stad levert gesis op en altijd reacties. Tijden veranderen, zo ook in de Verenigde Staten, ons ondertussen bekend. Er zijn nog steeds meer dan zeventig landen waar homoseksualiteit strafbaar is.
Na zijn korte speech is er even stilte. Luna Lunettes neemt het over, waarna Miss Niki Today het podium opkomt en zingt, “Love who you Love.” Stap voor stap gaan we van de roerige jaren zestig naar de Gay Games te Amsterdam in 1998 en dan het homo-huwelijk in 2001. Er is blijdschap, vreugde en de regenboogvlag kan weer in de kast. Het lied Top of the World, van de Carpenters, wordt naar voren gebracht door Sandra Kerstens met als achtergrondkoortje Don en Dirk van De Poppers. Jong en oud zingen mee.
Toch, langzaamaan komen de activisten weer uit de kast. De samenhang begint te versplinteren. Homoseksualiteit zit niet in het onderwijs. Vrijheid is maakbaar, wordt er gezegd. In Kiev, de hoofdstad van Oekraïne, werden in 2016 honderdvijftig demonstranten begeleid door 6500 politiemannen en militairen. De demonstranten hadden vrijheid voor een paar uur. Dezelfde dag was de aanslag in Orlando, waarbij vijftig mensen om het leven kwamen. Wederom even stilte.
IDOHOTIQZ, een avond variété, onder regie van Miss Niki Today, waarbij leer, lesbisch, trans, trava en twink de revue passeerden. Voor mij was het een terug-in-de-tijd-ervaring. Activisten op het podium, die met een lach en een traan laten zien hoe het er momenteel voorstaat. Ik deel de mening met een ieder die aanwezig was deze avond: volgend jaar moet het groots worden aangepakt.
Wil je meer weten over de avonturen van Wil, waaronder ook zijn akties in Afrika, kijk dan eens op www.willenendoen.com
|